Η μεγάλη πατάτα είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Ο Αχιλλέας Ραζής ζωγραφίζει σε καμβάδες, ζωγραφίζει στα όνειρά του, ζωγραφίζει σε σελίδες που γίνονται βιβλία. Πάντοτε εκεί, μαζί με τα σχέδια, τα χρώματα και την τεχνική του κρύβεται μια ιστορία. Μια καλή ευκαιρία να απολαύσετε τα έργα του Αχιλλέα είναι σήμερα κιόλας -και έως τις 22 Απριλίου- στην γκαλερί Σκουφά (Σκουφά 4, Κολωνάκι), όπου φιλοξενείται η συλλογή του με τίτλο «Εθνική οδός». Τέλεια είναι, μην τη χάσετε!
Μια πατάτα που παραλίγο να γίνει στην εικονογράφηση αλλά είχε ευτυχή κατάληξη, και που χαρακτήρισε θετικά, εν τέλει, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι η εξής: Το καλοκαίρι του 2016 ζωγράφιζα τις εικόνες για μια ιστορία ενός μικρού πρόσφυγα που ξεφεύγει απ’ την κόλαση του πολέμου και τρέχει προς μια άγνωστη κατεύθυνση με την ελπίδα να βρει φως. Ήταν το «Μελάκ, μόνος» (Συγγραφέας: Αργυρώ Πιπίνη/Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο).
Ήταν η πρώτη μου δουλειά στην εικονογράφηση και δοκίμαζα την τύχη μου σ’ αυτόν τον χώρο. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως ήμουν ενθουσιασμένος. Μέσα στη χαρά μου, όμως, είχα ξεχάσει τους κανόνες που χαρακτηρίζουν και πρέπει να ορίζουν το επάγγελμα της εικονογράφησης. Ούτε σαλόνια σεβάστηκα, ούτε κενά . Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχω τις εικόνες , αλλά να μην μπορεί να προκύψει βιβλίο γιατί τα σχήματα και τα μεγέθη ήταν λίγο πολύ αυθαίρετα. Ήταν προχωρημένο καλοκαίρι, το βιβλίο έπρεπε να είναι έτοιμο αρχές Σεπτεμβρίου. Μ’ έπιασε απελπισία. Η Αργυρώ μου έδινε θάρρος. Εδώ λειτούργησε η εμπειρία της Αλέξας Αποστολάκη, εκδότριας του Καλειδοσκοπίου, και η θαλπωρή με την οποία περιβάλλει όλες τις συνεργασίες της. Και φυσικά, η γραφίστρια Εριφύλη Αράπογλου που λειτούργησε ως από μηχανής θεός. Σκεφτόμασταν έναν άλλον τρόπο, εναλλακτικό, που με λίγες τροποποιήσεις θα αναδείκνυε τη δουλειά. Έτσι, από ένα «ατύχημα» προέκυψε αυτό το ωραίο βιβλίο με το βαθύ μπλε εξώφυλλο και το πολύ πρωτότυπο σχήμα.
Είμαι πολύ αγχωμένος όταν πρέπει να παραδώσω μια δουλειά. Τότε βλέπω τα πιο αγχωτικά όνειρα. Ότι , ξέρω ‘γω, πλημμυρίζει το εργαστήριό μου και γίνονται μούσκεμα όλα τα χαρτιά ή, ότι κάποιος εισβάλλει απότομα μέσα στον χώρο μου και αρπάζει το ντοσιέ με τις εικονογραφήσεις μου την τελευταία στιγμή. Παρ' όλα αυτά, πρόσφατα μου έτυχε κάτι που μοιάζει με μίνι-εφιάλτης.
Είχα φτιάξει ένα έργο με κάτι ανθρώπους μέσα σ’ ένα νυχτερινό τοπίο . Η «νύχτα» μου όμως, δεν έπειθε και πολύ για νύχτα, ήταν κάπως άτονη, κι έτσι μες τη βιασύνη μου πήρα ένα βερνίκι και το πλάκωσα όλο, από πάνω μέχρι κάτω, για να δυναμώσω κάπως το σκούρο της νύχτας . Η «πατάτα» ήταν που τον πίνακα δεν τον είχα ξαπλώσει κάτω, αλλά τον είχα κρατήσει όρθιο, με αποτέλεσμα τα ζουμιά να τρέξουν σ΄ όλη την επιφάνειά του. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι τον άφησα έτσι κι έφυγα, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα «τρεξίματα» να στεγνώσουν και να μείνουν εκεί σαν πετρωμένη καταιγίδα. Για νύχτα πήγαινα , καταιγίδα μου βγήκε.
Δεν ξέρω αν είναι «πατάτα» ή «πουρές πατάτας» , αλλά δεν αντέχω τις εικονογραφήσεις που πάσχουν από παλιμπαίδισμο, αλλά και τα κείμενα τα όλο διδακτισμό. Πάντως, φιλότιμες προσπάθειες γίνονται τα τελευταία χρόνια, προς μια άλλη κατεύθυνση, με βιβλία αληθινά παιδικά, όχι όμως παιδιάστικα ή μικρομέγαλα.
Σαφώς σκέτες. Μια αληθινά μεγάλη πατάτα δεν έχει ανάγκη από λιωμένα τυριά.
Comments