Η μεγάλη πατάτα είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Ο Θοδωρής Παπαϊωάννου δεν μένει ποτέ σε ησυχία. Εκτός από συγγραφέας, είναι εκπαιδευτικός, κιθαρωδός, ασχολείται με το θέατρο και τη δημόσια βιβλιοθήκη της Έδεσσας. Και εκεί που είπε να κάνει καλοκαιρινές διακοπές, η μεγάλη πατάτα τού χτύπησε την πόρτα. Την καλοδέχτηκε με χαμόγελο και ιδού τα αποτελέσματα:
Λοιπόν, πρόκειται για μια πατάτα, πολλά χρόνια πριν, την οποία αντιλήφθηκα αφού βγήκε στο φως. Και τότε, κατάλαβα ότι πρόκειται για πατατάρα. Στις πρώτες μου προσπάθειες να εκδώσω κάποιο κείμενο συνάντησα έναν μικρό εκδότη από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος δέχτηκε να εκδώσει ένα παιδικό θεατρικό έργο μου. Μην έχοντας ιδέα περί εκδόσεων, του παρέδωσα το κείμενό μου, μαζί με εικόνες που ζωγράφισε η σύζυγός μου.
Έπειτα από μερικούς μήνες παίρνω το βιβλίο στα χέρια μου και, τι να δω στο εξώφυλλο; Λάθος επίθετο! Θοδωρής Παπαϊωνάννου!
Εκείνο το ρημάδι το νι δεν το είδε κανείς;
Εγώ γιατί δεν ζήτησα να το δω πριν τυπωθεί;
Δεν γνώριζα, δεν ρώτησα και η πατάτα έγινε.
Ευτυχώς, κυκλοφόρησε σε λίγα αντίτυπα, από τα οποία πολλά έμειναν στην αποθήκη. Έμαθα απ’ αυτή την πρώτη πατάτα «πως δεν πρέπει να γίνεται ένα βιβλίο». Από ‘κει και πέρα ήμουν πολύ προσεκτικός. Φρόντιζα τις πατάτες μονάχα να τις τρώω.
Θα προσπαθούσα να τον αποτρέψω από την πατάτα του «ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε» που θα του πουν για το έργο του. Το έπαθα και ξέρω.
Εάν ένας συγγραφέας, αφού έχει βάλει την τελευταία τελεία, ακούσει μια φωνή μέσα του να λέει «ΝΑΙ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», να μην πιστέψει κανέναν άλλο.
Να έχει υπομονή. Να επιμείνει μέχρι η ιστορία αυτή να βρει τον χώρο και τον χρόνο της.
Να βάζει τον πήχη ψηλά. Να διαβάζει πολύ, κι έπειτα να γράφει, να γράφει, να γράφει…
Και να μην τις φοβάται τις πατάτες.
Τελικά, είναι νόστιμες και σου μαθαίνουν πολλά.
Είναι μια πατάτα που νομίζω όλοι κάνουμε καθημερινά. Η πατάτα του να αποφεύγουμε να μιλάμε. Να λέμε «καλημέρα», «χαίρετε», «γεια σας», «εδώ που παρκάρατε είναι θέση αναπήρων» ή ακόμα «θα έπρεπε να είστε πιο ευγενικός...» ή «νομίζω πως πήρατε τη σειρά μου..,» και τόσες άλλες πατάτες που καταπίνουμε αμάσητες.
Ας μιλάμε. Ας χαιρετάμε, ας είμαστε ευγενικοί, ας μην κρατάμε μέσα μας τις λέξεις.
Όχι στις πατάτες «δεν με νοιάζει», «δεν είναι δικιά μου δουλειά» κι άλλες τόσες που είναι εντελώς άνοστες.
Πατάτες τηγανητές με τυρί! Αλλά, αν γίνεται, αληθινές, παρακαλώ.
Σαν αυτές που έφτιαχνε η γιαγιά κι έπειτα η μαμά. Φρεσκοκομμένες και τηγανισμένες σε καλό λάδι. Και από πάνω φέτα και ρίγανη οπωσδήποτε. Βασικά οποιοδήποτε συνοδευτικό γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι τηγανητές πατάτες είναι πρωταθλήτριες με διαφορά.
Comments