Η μεγάλη πατάτα είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Φήμες λένε ότι, η Χρύσα Σπυρίδωνος ξεκίνησε να ζωγραφίζει ενώ κολυμπούσε στην κοιλίτσα της μαμάς της* αλλά, επαγγελματικά, ασχολείται με το παιδικό βιβλίο από το 2010. Στην παρέα «της μεγάλης πατάτας» ήρθε με κέφι και μας ζέστανε τις καρδιές με το χιούμορ της.
(*Δείτε περισσότερα στο site της: https://cspiridonos.gr/)
«Πατατάκι, πατατάκι, για τα σένα το ‘χτισα», θα μπορούσε να είναι το τραγούδι μου και σίγουρα ο Γκούφυ είναι ο αγαπημένος μου ήρωας. Έχω κάνει ποοολλές πατάτες, ειδικά τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα να δουλεύω, γιατί δεν ήξερα, αλλά κυρίως γιατί ήμουν πολύ αγχωμένη. Σήμερα, έχω μάθει αρκετά από τα λάθη μου και, όσον αφορά το άγχος μου, που καλά κρατεί ακόμα, έχω δημιουργήσει κάποιες δικλίδες ασφαλείας, συγκεκριμένες ρουτίνες δηλαδή, ώστε να μη μου ξεφεύγει το λάθος. Ας πούμε, πού θα σώσω τα τελικά αρχεία και πώς θα τα ονομάσω (ονόματα όπως “τελικό_1000καιβάλε.psd” δεν λειτουργούσε). Αναθέτω πάντα το τσεκάρισμα της τελικής εικονογράφησης σε λογισμικά τελευταίας τεχνολογίας, που μόνο εγώ διαθέτω και είναι: ο σύντροφός μου και ο καλύτερος φίλος μου στην άλλη άκρη του κόσμου.
Την πρώτη μου εικονογράφηση έπρεπε να την παραδώσω σε τρεις μήνες και την παρέδωσα σε οκτώ, γιατί δεν μου άρεσε τίποτε από όσα έφτιαχνα, τα έσκιζα και τα έφτιαχνα από την αρχή. Όταν πια παρέδωσα τη δουλειά, ο εκδοτικός οίκος είχε πέσει θύμα της κρίσης, είχαν αλλάξει τα δεδομένα και το βιβλίο δεν εκδόθηκε ποτέ. Σε άλλο κείμενο που εικονογράφησα, έπρεπε να φαίνονται κάπου οι επτά νάνοι και εγώ φανέρωσα τον… κρυμμένο απ’ όλους αδελφό τους και τους έκανα οκτώ! Οκτώ, τους επτά νάνους! Κανείς δεν το κατάλαβε και τυπώθηκε κανονικότατα. Τώρα η συγγραφέας, όταν το παρουσιάζει στα παιδιά, το κάνει σαν παιχνίδι (βρείτε το λάθος) και όλοι περνάνε τέλεια. Πάντα μα πάντα στο τέλος, γελάω με τις πατάτες μου!
Βέβαια! Το στυλ που εικονογραφώ, όταν δουλεύω στο χέρι, προέκυψε από την αδυναμία μου να διατηρήσω το χρώμα εντός των ορίων. Πάντα τα χρώματα μπλέκονταν μεταξύ τους και έπρεπε να το δουλέψω από την αρχή. Προκειμένου να βρω μια λύση, έκοβα τους χαρακτήρες μου και τους κολλούσα στο περιβάλλον που σχεδίαζα. Έτσι, ανακάλυψα το κολάζ, που σήμερα υπεραγαπώ και επιδιώκω να εξελίσσω συνεχώς.
Αγαπώ τις κλασικές πατάτες με διαφορά, ειδικά τις τηγανιτές άλλα τα τελευταία χρόνια τις αποφεύγω, τουλάχιστον στα φανερά!
Comments