«Η μεγάλη πατάτα» είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Η Λέλα Στρούτση, εκτός από εξαιρετική εικονογράφος και ενίοτε συγγραφέας, πρέπει να είναι και μια φανταστική ξεναγός. Μέσα από τις δουλειές της μας ταξιδεύει σε ένα σωρό ενδιαφέροντες χωροχρόνους, από τα προϊστορικά χρόνια έως το διάστημα. Για να δούμε, υπάρχει κάπου-κάπως-κάποτε μια «πατάτα» στο έργο της;
Ακόμη και γάτος να μην είσαι, σίγουρα ξέρεις ότι όταν σε ρωτάνε ποιο είναι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα, η πιο σωστή, κλασική, τίμια και ξηγημένη απάντηση είναι να πεις: «Α, μα είμαι τελειομανής, πού να σας τα λέω, μεγάλη κατάρα.». Οπότε στην πονηρή και ύπουλη πατατοερώτησή σας θα απαντήσω με κάθε ειλικρίνεια: «Αφήστε, ζω ένα δράμα, δεν μπορώ να κάνω πατάτες! Μεγάλος καημός.». Το οποίο, εννοείται, δεν είναι ελιγμός, αλλά μία μεγάλη αλήθεια στην περίπτωσή μου.
Παρ΄ όλα αυτά, επειδή είστε εσείς, θα σας αποκαλύψω ότι έχω φτάσει πολλές φορές στο χείλος του γκρεμού, όπου παραμονεύουν πατάτες βραστές, τηγανητές, φούρνου, πατατάκια, τσιπς γλυκοπατάτας, πατατοσαλάτες, πουρέδες και όλα τα συναφή. Τι εννοώ: Πολλά από τα βιβλία που έχω εικονογραφήσει έχουν πλήθος πληροφοριών που μπορεί να έχουν να κάνουν με την προϊστορία, την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο.
Αυτή είναι μία περίπτωση όπου μπορεί να γίνουν πατάτες επικών και αυτοκρατορικών διαστάσεων, για παράδειγμα να φτιαχτούν μουστάκια σε αρχαίους Σπαρτιάτες ενώ δεν είχαν (οπότε τα έσβησα γρήγορα γρήγορα), να ζωγραφιστούν πατάτες σε βυζαντινά πιάτα ενώ ήταν άγνωστες εκείνη την εποχή (οπότε θα ήταν πραγματικά μεγάλη πατάτα αν ζωγράφιζα μία μεγάλη πατάτα για το δείπνο του Ιουστινιανού), να ζωγραφιστεί ο Παρθενώνας κατάλευκος ενώ ήταν χρωματιστός (αμέσως τον χρωμάτισα όταν το κατάλαβα ευτυχώς δεν πρόλαβε να τον δει η συγγραφέας!), να φτιαχτεί σε ένα βιβλίο για δεινόσαυρους ένας ωραίος Ρωμαίος λεγεωνάριος με το όνομα Κουετζαλκοάτλους, ενώ ο συγγραφέας περιγράφει ένα προϊστορικό πτηνό με αυτό το όνομα (εκεί έβαλα στην άκρη τα Αστερίξ που διάβαζα και άνοιξα μία προϊστορική ζωολογία για να βρω άκρη).
Τώρα που το σκέφτομαι όμως, με προβληματίζει κάπως το γεγονός ότι «Η μεγάλη πατάτα» με κάλεσε να μιλήσω για τις πατάτες που έχω κάνει. Χμ… μια στιγμή! Σας αφήνω για λίγο για να ξεφυλλίσω όλα τα βιβλία που έχω εικονογραφήσει, μήπως και τελικά κάτι, κάπως, κάπου μου έχει ξεφύγει.
Για να πω την αλήθεια, νιώθω περισσότερο την ανάγκη να πάρω συμβουλές από νέους δημιουργούς, παρά να δώσω εγώ. Πάντα, το «νέο» είναι από μόνο του κάτι συναρπαστικό, φρέσκο και πολύ δυνατό. Αν, όμως, ένας νέος δημιουργός επέμενε και απειλούσε να μου πετάξει μία καυτή πατάτα αν δεν του δώσω εδώ και τώρα μία σοφή συμβουλή, θα του έλεγα ότι η μεγαλύτερη «πατάτα» είναι ο φόβος.
Ο φόβος ότι δεν θα τα καταφέρουμε (ενώ όλοι οι άλλοι σίγουρα θα σκίσουν), ο φόβος να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας (που τα θεωρούμε θεοπάλαβα), να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας και να χτυπήσουμε μεγάλες πόρτες, ο φόβος να αφεθούμε, να εκφραστούμε και να δημιουργήσουμε ελεύθερα, ο φόβος να βγούμε εκεί έξω, να πλησιάσουμε τους άλλους, να μιλήσουμε ειλικρινά, να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό. Πιστεύουμε ότι αυτός ο φόβος μας προφυλάσσει από χίλιες δυο κακοτοπιές, νομίζουμε ότι μας κρατάει ασφαλείς και προστατευμένους, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να μας μετατρέψει σε βαριές, ακίνητες, ένα με το χώμα, πατάτες.
…απολαμβάνουμε πού και πού και μία ωραία, τεράστια χορταστική πατάτα! Κάτι εκτός σχεδίου, ένα λάθος, μία ανατροπή οδηγούν πολλές φορές σε δρόμους που δεν ξέραμε την ύπαρξή τους, δρόμους διαφορετικούς, αναπάντεχους και ίσως πιο ενδιαφέροντες από αυτούς που σκοπεύαμε να ακολουθήσουμε αρχικά. Αν δεν σας φτάνει που σας τα λέω εγώ, να ξέρετε ότι τα είχε πει και ο Τζέιμς Τζόις: «Τα λάθη (οι πατάτες δηλαδή) είναι οι πύλες της ανακάλυψης».
Α, και ο Αϊνστάιν θα μπορούσε να συνεισφέρει σ’ αυτήν την κουβέντα, αφού ισχυριζόταν ότι «όποιος δεν έκανε ποτέ λάθος, δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κάτι καινούριο». Αυτά, βέβαια, με την ελπίδα ότι θα κάνουμε το είδος της πατάτας που θα οδηγήσει στην επιτυχία, για να φτάσουμε και στα λόγια του αρχαίου Δημοσθένη, που είπε ότι «οι επιτυχίες είναι ένας πολύ καλός τρόπος να συγκαλύπτονται τα λάθη (οι συνεχόμενες πατάτες δηλαδή)».
Αν έχει τύχει να πέσει ποτέ στα χέρια σας το (ένα και μοναδικό) βιβλίο που έχω γράψει «Η {μία και μοναδική} Μαύρη Θρούμπα», (τώρα που το σκέφτομαι, ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου θα μπορούσε να είναι «Άλλη μία Μεγάλη Πατάτα», σας ευχαριστώ για την έμπνευση, ψάχνω χρόνια ιδέες για τον τίτλο...) ίσως να προσέξατε ότι οι ήρωές μου είναι γκουρμεδιάρηδες τύποι. Οπότε θα απαντήσω (και, αν γίνεται, να παραγγείλω; Πείνασα!) αφράτο πουρέ γλυκοπατάτατας με αέρινη κρέμα τρούφας και τίποτα λιγότερο.
Λίγα λόγια για την Αλίκη Γιαννάκη
Η Αλίκη ήρθε στον κόσμο του παιδικού βιβλίου το 2015 με "Το μυστικό του Αϊ-Βασίλη" (εικόνες: Πέτρος Μπουλούμπασης). Ακολούθησε το "Μαμούν", μαζί με τον Ματθαίο Αμανατιάδη, το 2020 (εκδ. Μικρή Σελήνη/ εικόνες: Στέλλα Δημητρακοπούλου).
Σύντομα θα κυκλοφορήσει "Το Νησί του Ίσην" πάλι μαζί με τον Ματθαίο (εκδ. Μάρτης / εικόνες: Ρένια Μεταλληνού ).
Εικονογραφημένα κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε ποικίλα μέσα, από παιδικά παιχνίδια και ρούχα έως μουσικά περιοδικά.
Παρ' όλα αυτά, είναι σχεδόν διάσημη για το κάροτ κέικ της και το μεγαλύτερο πάθος της δεν είναι άλλο από το καλλιτεχνικό πατινάζ.
Comments