Η μεγάλη πατάτα είναι μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους από τον χώρο του παιδικού βιβλίου. Κεντρικό θέμα είναι οι πατάτες, σε όλες τις πιθανές μορφές τους.
Σύλληψη/Υλοποίηση: Αλίκη Γιαννάκη
Με το ξεκίνημα της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς, η μεγάλη πατάτα θέλει να πάει μόνο σ’ ένα σχολείο ταρακουνημένο, να παίζει με τον Σιλάν και τη Ματού και να τραγουδούν τα τραγουδάκια γάλακτος. Πρώτα όμως, ζήτησε από τη βραβευμένη συγγραφέα Άλκηστη Χαλικιά, που έγραψε τα λόγια και τους στίχους για όλα τα προηγούμενα, να μας μιλήσει για τις δικές τις πατάτες:
Ρωτάτε μια πατάτα αν κάνει πατάτες; Ειδικά όταν ήμουν νεότερη, έκανα τόσες που δεν τολμώ να τις θυμηθώ. Πιστεύω βαθιά δε, πως ο Γκούφι είναι συγγενής μου.
Στις μεταπτυχιακές σπουδές μου στην Αγγλία, ήταν η εποχή που μόλις είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούνται υπολογιστές για τις εργασίες. Ήμουν, λοιπόν, αρχάρια στη χρήση τους, όπως οι περισσότεροι. Για να παραδώσω την πρώτη εργασία είχα ξενυχτήσει όλο το βράδυ, είχα δουλέψει σκληρά, είχα φάει μόνο δημητριακά μέσα από το κουτί όλο το εικοσιτετράωρο, για να είναι έτοιμη την επόμενη μέρα στις 12:00, που ήταν η προθεσμία. Φτάνω στο γραφείο του καθηγητή ημιλιπόθυμη από την αϋπνία αλλά και σε υπερδιέγερση από την αγωνία και παραδίδω τη δισκέτα – το μικρό μαύρο τετράγωνο πραγματάκι μιας άλλης εποχής. Την παραλαμβάνει ο καθηγητής, τη βάζει στον υπολογιστή του για να αποθηκεύσει την εργασία μου και …πουθενά η εργασία! Είχε κάνει φτερά. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, δεν είχε μπει ποτέ μέσα στη δισκέτα. Δεν είχα καταφέρει να την αποθηκεύσω. Ήταν τότε για μένα κάτι σαν να περνάς ελέφαντα από καρφίτσα το να αποθηκεύσω αρχείο σε δισκέτα. Το βλέμμα του καθηγητή ήταν συμπονετικό, εγώ όμως ήθελα να πεθάνω.
Η χειρότερη πατάτα όμως ήταν, όταν έκανα τα Τραγουδάκια Γάλακτος. Είχα βγει με μια παρέα στον Σταυρό του Νότου και ήταν μαζί κι ένας πασίγνωστος τραγουδιστής της ελληνικής ροκ σκηνής τον οποίον μόνο εγώ δεν αναγνώρισα. Κι όταν έτυχε να μιλήσουμε, τον ρώτησα με όλη την αφέλεια που υπάρχει ελεύθερη στο σύμπαν «τραγουδάτε κι εσείς;». Γκλουπ.
Φυσικά, η Ματού στα παπούτσια των άλλων, που δοκιμάζει παπούτσια που δεν είναι δικά της και παραλίγο να τη δουν. Μου αρέσουν οι σκανταλιές που δεν πληγώνουν, οπότε ευχαρίστως θα το έκανα κι εγώ!
Θα ήταν μεγάλη πατάτα να μην φοράς το πιο ζεστό σου χαμόγελο στη θέα ενός παιδιού.
Σκέτα βέβαια! Γενικά, προτιμώ το λιτό και απέριττο στο φαγητό και γενικά μάλλον, στη ζωή μου. Ειδικά σε αυτά που έχουν τόση νοστιμιά από μόνα τους. Το να βάζεις ρίγανη στα πατατάκια είναι σαν να ψεκάζεις μία φρέζια με Σανέλ Νο5. Ε, ποτέ!
Comments